OVER: Het Cordon Sanitaire, dé cliché van de huis- en tuinpolitiek.Het volgende heb ik deels geschreven voor een taak godsdienst.De lengte van de tekst die volgt, vergoelijkt de schande dat de laatste post dateert van haast een ander tijdperk.“Weg met het cordon?”
Een tiental jaren geleden, toen de consternatie betreffende de electorale voorspoed van extreemrechts in Vlaanderen bij de plotse eerste Zwarte Zondagen nog heel diep – zij het op een positieve manier, zij het op een negatieve – in menig geheugen gegrift stond; toen de agressieve provocatie van gebalde, uitdagende en gewelddadig getinte leuzen scanderende Vlaams-nationalisten met boze blikken en strenge tronies nog geheel en al de identiteit van het toenmalig Vlaams Blok determineerde; en toen de gedreven tegenstanders van die partij het nog als een welgekomen en toch niet zo vermoeiend begrote uitdaging zagen om de vermorzeling van extreemrechtse
mestkevers en hun marginale achterban op het regeringspalmares te winnen – ongediertebestrijding zonder protest van GAIA: het summum van diplomatie…
Welnu, toen was het nog een zeer eenvoudige ‘ja-nee-vraag’, waarop het korte en krachtige antwoord noch noemenswaardige bedenktijd vergde, noch verdere verklarende argumentatie. Het éénlettergrepige antwoord impliceerde zeer eenduidig je situering in het politieke spectrum. ‘Ja’ zeggen was kleur bekennen, ‘ja’ zeggen was voor mestkevers. Tegen het cordon?
Say no more mothafucka…Zwart of wit. De cowboys en Indianen uit de Amerikaanse westerns van weleer knikten, met hun neus op de sociaal-politieke schets van Vlaanderen gedrukt – voor één keer in akkoord met elkaar – parmantig en goedkeurend en eventueel verbouwereerd of gebiologeerd (indien ontsnapt uit een toch niet al té clichématig Hollywoodiaanse, archetypische motion picture). De toenmalige mentaliteit van polarisatie was geschapen naar hun voorbeeld, en indien niet wars van hyperbolen – die álles toch een pak aanschouwelijker maken – mag men stellen dat het kopie allesbehalve moest onderdoen voor het model.
The good, the bad and the ugly. Maar dan zonder the ugly.
Echter, na verloop van tijd rees het realistisch besef dat er zich wel degelijk een herschikking van die opstelling aan het voltrekken was. Het VB begon zich voorzichtiger en toegankelijker te profileren, nog het meest onder subtiele dwang na het proces dat de partij op ethische gronden verbood, en toetste zijn gedragingen en slogans voortaan nauwgezetter aan het gangbare Vlaams decorum. Doch, hun snedigheid verloren ze niet en waarschijnlijk wist men daardoor door de jaren heen meer en meer mensen aan te spreken, om welke reden dan ook, zodat de partij zich gezwind uit de periferie naar de kern van het politieke theater kon haasten.
De ontsteltenis bij de volhardende, militante cordonverdedigers over de hardnekkigheid en overlevingsdrang eigen aan dat drommelse ongedierte nam beschamende proporties aan: zij die eertijds schamper monkelden in de richting van het Vlaams Blok, volop in de overtuiging dat het gedoemd was ten onder te gaan aan zijn eigen oppervlakkige opvliegendheid, dat het in de nietigheid zou verdampen met zijn zelf uitgeblazen, hete stoom, zouden later ei zo na létterlijk naar DDT grijpen. Dit in een wanhoopspoging om hun ridderlijk verklaarde ambities – die van verdelging – alsnog te volbrengen, want voornemens inkuilen ware lafhartig en zelfvernederend. Excuses voor deze hyperbool.
De polariteit nu tussen Vlaams Belang en ‘de rest’ is ten opzichte van de beginperiode enigszins geluwd, of in ieder geval meer onderhuids. Vlaams Belang-sympathieën zijn heel diffuus verspreid doorheen het Vlaamsche land, en verkondigen dat je kiezer bent resulteert niet direct meer in sociale lynch. In hogere politieke sferen schakelde men van scheld- en ontwijkingtactiek over op debat en menselijke bejegening – althans, die indruk tracht men te geven.
De cowboys en Indianen stonden erbij en keken ernaar, teleurgesteld door deze erosie van extremiteit, deze vervaging van duidelijkheid, deze verslapping van de ijzeren vuisten.
Op uitzondering van twee malloten die hun bestaan aan Brokeback Mountain te danken – te wijten? – hebben; zij vonden het wel best ok.
Ik kan me maar één ding indenken bij het advies dat, neem nu, John Wayne, heldhaftig gebukt over Vlaanderen, zou sissen, bulderen en retorisch verantwoord declameren tezelfdertijd – liefst met een lage en monotone basstem, de gewichtigheid van zijn geslacht goed accuenterend. Ik veronderstel vanwege John Wayne & consorten maar één verbale oliedruppel op een dovend, stilaan uitgeput, polemisch vuur, maar één illustere aanwakkering van tanende brio & dito stennismakerij, maar één oproep tot het garanderen van daadkracht, maar één overtuiging galmend pro theatraliteit, maar één heroïsche opstand van schijnbaar stagnerende samenleving, maar één opzwepende stimulans voor een dralende sukkeldraf,…
Maar één uitroep, geënt op het hanteren van een lasso die roekeloos scharmaait en die iedereen bij de keel kan grijpen, net zoals zijn gebruiker, maar één opgedrongen waarheid, maar één oplossing,
zijnde:
“ L E T T H E B E A S T G O ! ! ”
‘Let the beast go’.
Let the Flemisch Beast go. The FB, aka VB.
Plots besefte ik het.
Dit moet het zijn.
Het VB is niet voor mestkevers.
Het VB is voor cowboys.
Ik heb het niet voor cowboys.
