Huisje Tuintje Kindjes

Zag ik daarnet op het VTM-nieuws – ik beken, het was de commerciële omroep die vandaag mijn voorkeur genoot, beste eventuele wenkbrauw fronsende canvasaanhanger.


Een vrouw, die we willekeurigerwijze Wilhelmina zullen noemen, is in het einde van haar dertigerjaren en heeft ernstige problemen met haar vruchtbaarheid. Er is vervroegde menopauze vastgesteld bij haar. Een niet zo fijne vaststelling was dat, die niet alleen haar gevoel van vrouwelijkheid aantastte, alsof dit nog niet erg genoeg was, maar ook nog eens haar huisje-tuintje-kindjeS-wens abrupt halt toe riep – met de nadruk op kindjés, want ze had al een spruit van enkele jaren oud. Hoe dit op individueel én relationeel vlak verwerkt wordt is ongetwijfeld geen sinecure…

Het blijkt dat de vrouw geen vrede kon nemen met het onvermogen nog op zuiver natuurlijke wijze haar kroost uit te breiden. Haar woedende kinderwens was van dien aard dat ze ging aankloppen bij een medische dienst om via kunstmatige bevruchting (kunst- en vliegwerk op hoog-wetenschappelijk niveau) alsnog haar familieplannen tot een goed einde te brengen. De oplossing bestond erin gebruik te maken van een eiceldonor. Echter, zij die een eicel willen afstaan ten behoeve van koppels die zichzelf niet uit de slag kunnen trekken; men plaveit er de straten niet mee, godzijdank, integendeel. De zeldzaamheid van de behulpzame vrouwen is te vergelijken met die van mensen die Wilhelmina heten heden ten dage. De vrouw werd met dat onvoldongen feit tamelijk hard op de neus geslagen toen ze te horen kreeg dat ze onderaan een ellenlange wachtlijst kon bengelen en dat het dus een kwestie van járen kon worden vooraleer ze in aanmerking kwam voor kunstmatige bevruchting.

Hartzeer, teleurstelling en frustratie in 1 klap. Maar de volharding van het koppel was nimmer aflatend. Haar sores brachten de vrouw niet van haar melk. Aangezien het via de conventionele weg niet baatte, of toch niet op tijd, besloot ze het op een eigen initiatief te gooien. Ze liet kleine flyers drukken met daarop de vraag of er niemand bereid was een eicel af te staan. Deze papiertjes werden verdeeld over de brievenbussen van de omgeving van het koppel.
Liep in de duistere nacht, een vrouw, stil schreeuwend om een kind, met flyers die om eicellen schreeuwen…


Beeld:

Theo word wakker, naast de vrouw van zijn leven. Beschouw dat niet als zijnde
een prozaïsch romantisch gegeven. Met de vrouw van zijn leven bedoelt Theo niet
de vrouw die voor hem op maat gemaakt is, maar gewoon de vrouw aan wie hij al
heel zijn leven gekluisterd is – god weet waarom het ooit begon, of misschien
weet hij het zelfs niet – het sacrament van het huwelijk respecterend wegens
gebrek aan initiatief én alternatief. Dat is het leven.
Een kwartier later, aan de ontbijttafel. Zij tweeën, de kinderen hebben het nest al wijselijk verlaten, x aantal jaar geleden. De dag wordt voorbereid met een gebruikelijke koffie. Zo gaat dat. Kan ook niet ontbreken op een ochtend naar gewoonte: het ledigen van de brievenbus. Theo doet zijn taak plichtsbewust en legt het sleuteltje terug op de plaats waar het hoort te liggen – dat was immers bepaald: goede afspraken maken goede vrienden, ofschoon ze relaties wel eens durven laten slijten. Hij zou namelijk eens moeten proberen het sleuteltje daar te leggen waar zij het niet verwacht te vinden…

Een gewone dag noopt tot gewone post.
Rekening, krant, hondenstront verpakt in een condoom dat op een of
andere manier ontploft is, zichtrekeninguittreksel, aanmaning tot eiceldonatie,
rekening, ’t reklaambladje,…

“Geen post schat?”, aldus de vrouw van zijn leven.
“Ach paperassen, hé, schat, paperassen”, en hij dronk leeg, zijn koffie, zoals het hoort…

Het is eens iets anders dan de scouts die in het kader van een ruiltocht komt vragen een tiekenei te ruilen voor een appel.