Orde levert wat op.
Gisteren was ik mijn harde schijf wat aan het verkennen teneinde iets meer structuur aan te brengen, en het volgende vond ik terug..
Vorig schooljaar in april (denk ik) stond er een 'vormingsdag' naar het Dendermondse justitiegebouw op de agenda. Achteraf vroeg mijn klastitularis om er wat over te schrijven voor Ic Hou (halfjaarlijks schoolblad van bedenkelijk allure). Dit was het resultaat.
(Laat u niet ontmoedigen door de eerste paragraaf:) )
ALDAAR wreekt Vrouwe Justitia, zuiver en nimmer gecorrumpeerd, waardig en onverschrokken in haar tempel, in alle rechtgeaardheid; daar schrijdt Haar opperdienaar met zijn gevolg de ruimte binnen, op slag geruis- en geroezemoesloos versoberd door een plichtsbewuste gerechtsfactotum, die met een welgemeende, patserige parmantigheid, zoals een surveillerende suisse in zijn kerk, het statige gerechtsgebouw tot stilte maant, en dat met een monotone ‘het Hof!’; daar slenteren de aan Haar overgeleverde mensenoffers, met rinkelend metaal geketend, de arena binnen, geflankeerd door de volledig blauw getooide en met kepie gemachtigde jagers die pochend hun bij de lurven gegrepen prooi opdringen; daar kleineert in overvloed van hoedanigheden orde en gerechtigheid met een mokerslag, zodat zelfs de ruigste rebel een pilo-erectie niet in de kiem kan smoren, de onverlaten, wier excessen en onbehouwenheden een smet op het algemene welzijn of een aanval op de gerechtigheid bewerkstelligd hebben; daar etaleren in de wol geverfde taalgoochelaars onbevangen hun eloquentie met een pertinent pathos door accurate argumenten en benaderingswijzen voor de zaak te berde te brengen en zo de onschuld hunner cliënt te boekstaven; daar rijst ten berge het vermogen van de rede, daar stort ten gronde het onvermogen van de subjectiviteit.
Hoezee, hoezee; lá-bas, elle est gardé, notre securité…
Té archetypisch, zo bleek.
Het begon al in de strafrechtbank.
Zo aanschouwden we een zaak over een man achter in de twintig die voor de tweede keer in een discotheek gevat was met een hoeveelheid narcotica die de grenzen van de legaliteit overschreed. Daarnaast had hij nog totaal verboden middelen in zijn bezit. Voor verkoop uiteraard; prijs otk.
Gedurende enkele minuten werden er obligate woorden gewisseld tussen de rechter en de dealer – die had immers geen advocaat geregeld, en gelijk had hij om aan zijn niet te verdedigen situatie geen geld te verkwisten. Tot de rechter vond dat het welletjes was geweest en besloot zijn vonnis uit te spreken. Even overlegde hij met zijn entourage om de prijs, die de dealer moest betalen voor zijn wangedrag, te bepalen; prijs otk. De man kon 2 jaar in een krocht van een gevangenis toeven. Hij droop af.
‘Business before pleasure’ en aangezien de zaak afgehandeld was, volgde aldus het plezier. De rechter was blijkbaar één van die gelukkigen die van een hobby hun beroep kunnen maken. Tussen de juridische ‘soep en patatten’ door leek het gezellige samenzijn tussen de advocaten die er rondhingen en de magistraten die er zetelden een aangenaam vervolg van hun zwanzen daarnet op café. De causerieën scheerden heen en weer, vermakelijke opmerkingen deden glimlachen. Het gemoedelijke kouten bracht warmte in het kille gebouw. De rechter maakte grijnzend voor heel de zaal zelfs de droge, cynische opmerking ‘hij is er precies niet content mee’, refererend aan de verontwaardigde houding van de veroordeelde toen die zijn straf te horen kreeg.
Het beviel me wel, de sfeer die zichzelf daar creëerde. Ik keek aandachtig naar voor om de serpentines, feesthoedjes en blaastoetertjes te ontwaren maar die bleven vandaag klaarblijkelijk geborgen in de schuif, en dat was waarschijnlijk louter te wijten aan onze aanwezigheid. De situatie bleef min of meer gevoeglijk. Toch, het feestelijke geheel werkte bijzonder aanstekelijk. Haast onbewust begon ik opgewekte melodietjes zoals die van de Radetzky mars en Er staat een paard in de gang en consorten te fluiten, maar bij de berispende vingerknip van de justitiële medewerker in mijn richting liet ik mijn getuite lippen vlotjes in hun normale plooi terugvallen.
De volgende zaak zat er aan te komen en de rechter blies op zijn toeter – excuseer, klopte met zijn hamer. Niet van toeters voorzien, konden wij enkel de aftocht blazen…
Nu volgde er de vrederechtbank, ook wel de ik-heb-ruzie-met-die-fooraap-van-een-buurman-van-mij-omdat-de-wortels-van-zijn-afzichtelijke-boom-op-mijn-geliefde-grond-groeien-rechtbank of iets in die trant genoemd, hoewel er ook ernstigere gevallen behandeld worden, zoals penibele (v)echtscheidingen. Maar vandaag niet. Toen we binnenkwamen waren twee advocaten al lustig aan het kibbelen. Waarover de zaak nu net ging of wat het probleem precies was viel moeilijk af te leiden. Er bleek iets mis te zijn met het duivenkot van partij A, dat tegen het eigendom van partij B aanleunde. A brak het af, wegens prompte duivenafkeer, en B beweerde dat die afbraak schade heeft berokkend aan zijn muur. A beloofde een tegemoetkoming in der minne, maar B kon uiteindelijk op zijn centen wachten tot met sint-jutmis. Ook was er nog de aanleg van een doorgangsweg mee gemoeid. Chaos. Waar mensen toch ruzie om maken en geld voor vrijmaken om peperdure advocaten te betalen. Een westerse kwaal, neem ik aan. Het ontstemde me een beetje. Des te meer omdat ik me bedacht dat ik vergeten was ik zie zo geire mijn duivenkot te fluiten daarnet in de strafrechtbank; zo’n feestklassieker…
In de politierechtbank ten slotte, scheen niemand te leven. Hier gebeurt het geestdodende routinewerk. Geen one man show van politierechter Dhondt vandaag. Aan de lopende band werden er mensen gestraft die te snel reden, die vergeten waren met hun persoonlijk vehikel naar de schouwing te gaan, die rondreisden zonder nummerplaat,… Allerminst spectaculair, maar dat neemt niet weg ze niet te ontzien. Twéé minuten per zaak was het absolute maximum en advocaten doken amper op. De rechter van dienst dramde eentonig geldboetes af en werd bijgestaan door nog een jurist zich stierlijk verveelde. Hij zat er puur pro forma, denk ik, want hij zei niets, schreef niets. Zijn gelaat, dat vermoedelijk een pensioengerechtigde leeftijd verried, sprak boekdelen over de mate van interesse waarmee hij de taferelen bijwoonde…
We hadden redelijk snel in het snotje hoe het ook hier verliep, in de politierechtbank, en dus keerden we dan terug naar Sint-Niklaas, voldaan door de confrontatie met de realiteit en door het feit dat een mythische waas rond het rechtbankgegeven weggetrokken was.
Met appreciatie voor de juristen die ons onderweg in de bus naar Dendermonde inlichtingen gaven omtrent de algemene werking van het rechtssysteem in België.
Mijn titularis vond het zeer geslaagd, maar de directie heeft het niét gepubliceerd wegens 'kluchterig en niet aangepast aan de milde en voorzichtige sfeer die men beoogt'
Whatever. Zelf vind ik het wel goed..
.. als kladwerk.
Maar als afgewerkt geheel vind ik het te slordig en nogal oraal, ik bedoel: eerder spreekstijl dan schrijfstijl.
