De parelhoen en de bicyclette

Een stuk ongeïnspireerd gebrabbel, een causerie over Gilbert van achter den hoek en dat geestige programma gisteren daar op tv, bemerkingen bij nieuwsfeiten allerhande, vermetele kritiek op regeringen over heel de wereld, gejammer over de gezondheid van de bomma, afgewisseld met nostalgische mijmeringen over toentertijd, toen de bomma nog niet verslaafd was aan ‘pateekes en elexir d' anvers’ en ze nog heel kwiek iedere dag ochtendgymnastiek deed - waar is den tijd ? …

De eerste zin blinkt uit in irrelevantie en is evenwel vaak een synopsis van de resem overige volzinnen die in schijnbaar willekeurige volgorde verspreid staan tussen die eerste en de laatste volzin (en dat is er niet zelden één met een filosofisch gerichte bedenking, of allicht een eindconclusie die de lezer 2 seconden doet peinzen vooraleer hem weer in de dolle mensenwereld te katapulteren). Er staan meestal veel ‘ikken’ verspreid over de tekst, die alleen maar een geheel vormt omdat ze één en dezelfde bladzijde siert en er geen interlinie is voorzien tussen de regels onderling – samenhangendheid wat betreft inhoud is een bijkomstige beslommering.

Inderdaad, het is een column. Laat ik het eens op een proberen gooien.

We beginnen met een openingslijntje van formaat, even denken…

Allo allo, een kieken op een fiets.

Zo hoort het: mijn intuïtie zegt dat deze voltreffer al direct een goede toon zet voor wat volgt.
Zou deze zin dan de essentie moeten weergeven? Dat wil zeggen dat ik verder moet temen over kleinvee en tweewielers.
Verrek…

!Flash! Oooh nee, ik betrap mezelf dit eigenste ogenblik op een heimelijke, beschamende ingeving die me als een bliksemschicht treft. Normaal gezien zou ik de smet op mijn geweten, die dat idee achterlaat, voor mezelf houden (is het schroom? Is het ijdelheid?), maar het leidt me toevalligerwijze linea recta naar een andere interessant punt omtrent columns, daarnet door mij spijtig genoeg over het hoofd gezien. Ik dacht er namelijk aan de eerste zin te deleten en te herbeginnen, wars van enige schaamte om het feit dat ik iets gedeleteted zou hebben. Het voorstel is ondertussen alweer van tafel geveegd, geen paniek, want ik stuit onontwijkbaar op de – en hier komt het – ‘deontologische code der columnisten’. Een voornaam artikel hiervan is de opvatting dat eens je een zin geschreven hebt, en je die verzegeld hebt met een punt, vraagteken, uitroepteken of welk interpunctie-element dan ook, je die terdege laat gedijen, hoogstens lichtelijk bewerkt, maar zeker niet teniet doet. Respect..

Zodoende:

Allo allo, een kieken op een fiets.

Wat hierachter komt, zijn details. Zolang de volzinnen over tweewielers of kleinvee gaan, is er niets loos en kan het door de beugel. Creativiteit is geboden.
Enkele voorbeelden:

De fiets heeft twee wielen, of één, maar dan is het een fiets waar je niet op kan rijden.
De kip heeft twee poten, of één, maar dan is het een flamingokip
Ik heb een kip en een fiets. De fiets eet ik op, tussen de soep en de pattaten, en ik berijd de kip (enkel voor sodomistische mensen met
een betonnen maag).
Ik heb een fiets en een kip. … (cfr. ‘Ik heb een kip en een
fiets…)
Ik heb een vos en een kip en een fiets... Ik heb dus een vos en een fiets.

Tot zover..
U ziet, de oneindigheid van mogelijkheden valt te putten uit iedere nadenkende ziel. En net op het moment dat u denkt dat iedere mogelijke combinatie van ‘parelhoen en byciclette’ door jou welbedacht verankerd is, duikt er wel een vos op om alsnog soelaas te brengen.


Dan nog een eindzin die de benevelde geest doet opklaren, de scherpzinnigheid op de spits drijft, de individualiteit demonstreert door in te spelen op het subjectieve aanvoelen van de lezer; een zin die harten beroert en zielen vervoert, die hem of haar uit de schemer van de middelmatigheid van het doorgaans geregisseerd mensenbestaan sleurt, die het hele wereldbedrijf én de lezer zijn persoonlijke zielenroerselen in een verrassend en veel perspectieven openend kader plaatst en we zijn gekomen daar waar we wilden komen..
Alzo geschiedt:

Wat was er het eerst? De kip of het ei? …

Zo maakt men een column.