Oh Zo Droog ..

Cartoons van 'Freddy'. Behoorlijk geestig tot hilarisch (soms). Je mag je wel eventjes niet storen aan misantropie of politiek incorrecte humor; ach 't is tenslotte maar om te lache:)
Van de tekenaar zou je denken dat hij een verzuurde zak is die de wereld en alles erop haat, maar dat is slechts gedeeltelijk waar, denk ik:p Nee serieus, er zijn mensen die met zijn humor absoluut niet kunnen lachen, wegens seksistisch of grof of pervers of kinderachtig of.. maar dat vind ik dan spijtig voor die mensen..
Trouwens, soms zijn ze dieper dan je op het eerste zicht zou denken ;)

Top 10-selectie, in stijgende persoonlijke appreciatie (beste laatste). Het zijn allemaal nog redelijk milde..:)




































5 zaligste nu m.i. :p ::




































Héhé..:p
Die droge humor toch, uniek.

Year of the Cat

Year Of The Cat - Al Stewart

(De studioversie is massa’s beter dan deze liveversie. Veel beter gezongen en ook de pianostukken zijn mooier. Bovendien wordt je hier afgeleid door 7 kerels in vreemde kledij (let op de olifantenpijpen! :) ). Maar ’t is enkel om een idee te geven.)


Ik weet nog exact toen ik dit nummer voor de eerste keer hoorde.
Het was tweede nieuwjaarsdag, ongeveer 3 uur in de ochtend. De afgelopen dag had bestaan uit een resem bezoekjes en visites. De waarschuwingssignalen van mijn maag hadden het onderspit moeten delven voor mijn elementaire beleefdheid om overal een beetje zoetige rommel achter de kiezen te stouwen, en om die nederlaag was de maag behoorlijk pissig. Ik durfde me haast niet neer te leggen omdat een wraakactie een al te gerechtvaardigd manifest zou zijn. Daarom besloot ik nog het een en het ander te schrijven en ik had onderwijl nood aan wat muziek. De geringe muziek die ik had gehoord die dag was Waltzmuziek van de befaamde, jaarlijkse Wienerconcerten, en dat moest rechtgezet worden. Ik kwam terecht op Classic21, een Luxemburgs station dat eigenlijk vooral klassieke rock ten gehore brengt. Ik hield de zender aan, want men draaide ‘Army Dreamers’ van Kate Bush (nog zo’n prachtig nummer, écht), dat herinner ik me nog goed. En direct daarop volgde dus Year Of The Cat.
Ik stopte midden in een zin, had geen zin of energie meer om hem af te maken. Ik wou alleen maar luisteren. De eerste pianoakkoorden alleen al nagelden me aan de grond. Om maar niet te zwijgen van de eerste woorden die de zoetgevooisde stem van Al Stewart via een hoofdtelefoon in mijn oren fluisterde.

L’enchantement.

Tijdens een instrumentaal intermezzo, het laatste refrein voorafgaande, wist ik me los te rukken van mijn ontzetting, dacht ik na en schreef als de bliksem enkele zinsneden op zodat ik via internet de titel en artiest kon achterhalen.
De volgende dagen luisterde ik uitsluitend naar één nummer, uren aan een stuk soms.

Dát had ik nog nooit meegemaakt, dat was uniek.

Het is nu augustus. Ieder woord, ieder pianoakkoord, iedere snaartrilling, iedere saxblaas en iedere drumslag weet ik perfect te plaatsen. De manie van net na nieuwjaar was na enkele weekjes al sterk getemperd; ondertussen heb ik uiteraard al menig ander lied ‘ontdekt’ en blijf ik bijleren over muziek uit vroegere tijden. Maar Year Of The Cat beluister ik toch iedere avond/nacht voor ik ga slapen minstens één keer.

Noem het meditatie.

Er is géén nummer dat me zo kalm krijgt, zo rustig en zo vrij van agressie of frustratie.




Dit lied is van onschatbare waarde.





Gelijkaardige gevallen misschien?
(en ook uit nieuwsgierigheid; wat vind je van het nummer ? )

De ochtenden (II)

geen zwarte dag

Vandaag was er tijd. In overvloed.
De klok tikte. En ik vond het goed.
Baf. Een rijmpje.
Er zijn van die ochtenden
dat alles tegen zit

Hoewel
Op de keper beschouwd:
Geen regen.
Geen zwarte dag.
Bonk bonk.
Hoofdpijn
was verdwenen.
Geen zwarte dag.
Huis, eten, familie steeds daar.
Geen zwarte dag
Ik zou bijna lachen
Echter
Geen zwarte dag
dus ook
Geen zwarte humor.
welteverstaan
.. ‘op de keper beschouwd’
Zucht
Er zijn toch inderdaad van die ochtenden
dat alles tegen zit
Of toch ‘’t een en ’t ander’.

Raam open
Voor het raam
tak met twee vogels erop
Waar is Flaubert nu
Collega-romancier Victor Hugo?
Twee vogels naast elkaar op een tak in de zon op een boom in het gras in de nevel op een
ochtend
Voor mijn raam.
En geen romancier hier
die het kan beschrijven
Enkel een romantisch geïnspireerde
die het probeert te bewonderen
Maar andere bekommernissen heeft
dan die twee schepsels
met hun veren
vol bacteriën
en hun gewelddadige natuur.
Raam dicht

Raam open, raam dicht
We hadden tijd.

Je hemel moet je verdienen
Verdien die maar
Hoe? Existeren, zeker?
We zullen wel zien, echter
voor niets
gaat de zon op
– zoals deze ochtend –
maar niet die zon
van wie je hoopt dat ze voor jou opgaat.
Nooit dié zon.

Vandaag zon-
dag
Morgen weer maandag
We hadden tijd
Blauwe maandag?
Welja, mogelijk
In ieder geval
Géén zwarte zondag


Neergezeten op een bed
Eerste zaak van de dag:
Joos Thomas vs. zijn toekomst
Een geschil over onze overeenkomst.
Zo waren we niet getrouwd.
Toch? Wat nu?
Mezelf verdedigen,
Pro deo?
Neen
We hadden tijd
En zijn immer bereid te wachten


..Pro Dea..


Zitting verdaagd.

En ik blijf erbij;
het was géén zwarte dag

Twéé ochtenden waren voorbij.

Hoe maakt u het? Met..

Ik had het zelf niet meer verwacht, maar
Thomas werkt !
38uur/week, te beginnen vanaf maandag, in…


DE GAMMA !!


De gamma in de August de Boeckstraat, waar – als ik een kennis die er vorig jaar heeft gewerkt, mag geloven – ‘werken’ en ‘chillen’ in hetzelfde semantisch veld liggen!
Bovendien hebben de mensen van het uitzendkantoor mij doen geloven dat ik er voor betaald zal worden, dus het ziet er wel in orde uit.

Ik hoop dat ik naast veiligheidsschoenen ook een step krijg om me te verplaatsen.

De Ochtenden. (I)

hoofdpijn

Eerst was er die hoofdpijn. Altijd maar die ochtendhoofdpijn.
Geen druppel gedronken gisterenavond, noch de avond daarvoor, maar hoofdpijn is een conditio sine quae non de laatste dagen. Een paar maanden geleden net hetzelfde gedurende een klein weekje. Het is toen uit zichzelf weggegaan en nu hoop ik hetzelfde.
Wat is dat toch. Hoe komt het? Overdrive; denk ik te veel? Underdrive; te weinig? Waarschijnlijk te veel áán te weinig.
Aan iets kleins.
Dat is het.
Dat is ze-
ker.
Ze-
lfs een stilte..





..vreet doorheen de openingen in mijn gezicht
de hersens aan
die schijnen te kloppen en bonken als mijn hart
dat er ook maar enkel zit
wegens fysiologische doeleinden zoals bloed pompen.

Buiten pompt regen zich in het riool.
Het regent. Kijk eens aan.
Drup drup
Plets plets
Bonk bonk
Hoofdpijn.

Ik hoest
dacht me daarmee te zuiveren
netjes propertjes
rein en energiek
Maar nee
het klopt niet
of klopt het nog steeds wel?
Klop klop
Hoofdpijn.

Geen grote woorden meer
nergens voor nodig
zo overbodig
je hebt er maar enkele nodig
en net die enkele
ken ik niet
of wil ik niet kennen
durf ik niet kennen
ik ken geen taal.
ben ik taalvaardig?
ik ben een puzzelaar, dat wel.
Help;
aspirine?

Ik dacht aldoor maar
aan..
Neen, niet denken
een ezel
denkt niet
tweemaal aan dezelfde helaasheid
Ik dach.. dronk
wat water
slik slik
en maar slikken
slik slik

Slik.

Ach
Ik heb een huis om in te wonen
Iedere dag genoeg te eten
En – verwend nest –
Een intact gezin

Het geluk heeft me wel gevonden.
Nu ik haar nog vinden
En dat is dan alles


Eén ochtend was voorbij.

'Populitiek'

Het is een fenomeen waarbij mannen in maatpak binnenstappen in de volkse cafés waar ze normaliter nooit zouden komen. Maar dan doen ze het wel: joviaal mengen ze zich onder de gewone man, wisselen ze hun klassewijn in voor een frisse pint en tappen ze moppen die ze platvloers vinden. Het traditioneel dialect wordt opgerakeld, ter bevordering van de communicatie met de inwoner.
De tegels voor het huis van nr. 93 die uitsteken boven de andere, dat wordt gerapporteerd. De auto’s die te snel door de straat vlammen, dat zal veranderen als het zo ver komt. Hier en daar smijt er eentje zijn persoonlijk gsm-nummer bij wijze van stunt in de openbaarheid; hij wil immers klaarstaan voor de mensen, voor zíjn mensen.

Het zijn gemeenteraadsverkiezingen & hun campagnes

In tegenstelling tot de Vlaamse en federale verkiezingen (die interesseren me echt wél) zijn verkiezingen op gemeentelijk niveau een klucht. Ik vind ze een aanfluiting van de ernst die het besturen van een stad verdient en een blijk van onderschatting van de kiezer. Hoe goedgelovig en simpel acht je een wildvreemde kiezer die je één minuut bezoekt en de indruk geeft dat zijn futiele problemen je interesseren?

Waar politiek op gemeentelijk niveau zich ook doorgaans uitstekend tot leent, is het inzetten van mediafiguren. Dé win-win-situatie. Partij heeft electorale voorspoed, mediafiguur verveelt zich niet meer.

In Sint-Niklaas bijvoorbeeld. Tom Steels komt op de socialistische lijst te staan. Willockx wil hem schepen van sport maken. Een wielrenner die geen toekomst meer ziet in zijn carrière, voor hem is er nog altijd de gemeentepolitiek. Democratie…

Nog leuker is de situatie in Lier. Al een tijdje is Walter ‘Kreuner’ Grootaerts daar schepen. Iemand die van de daken schreeuwt dat hij verliefd was op Chris Lomme, voor hem is er nog altijd de gemeentepolitiek. Democratie…
Lier; oftewel zijn ze er apolitiek dat het hun geen zak kan schelen, oftewel hebben ze gewoon veel gevoel voor humor. In oktober immers, komt er op een liberale lijst genaamd LierMeerMogelijkheden iemand te staan die zelf wel wat meer verstandelijke mogelijkheden van doen heeft: Betty ‘Oznocoracikej’ (onder voorbehoud) van Big Brother. Ik wil niet weten hoe goed het haar gaat lukken. De kans is zo groot dat ze het in Lier nog ver schopt ook. Democratie...

In nood kent men z’n vrienden, en als er iemand op zijn plaats gezet moet worden kent men z’n zattevrienden. Zo gaat dat.
De lui hebben deze domeinnaam voor de neus van Betty Binoche weggekaapt en er een pareltje van een campagnefolder opgezet…
Democratie, natuurlijk…

Vanalles.

[[ OK, dit is eigenlijk een comment op een post, en geen post op zich. Het volgende hoort eigenlijk thuis bij de comments op 'Schoonheidsideaal' van Boeddha, die daarmee enkele enorm interessante onderwerpen heeft aangekaart, vind ik. Maar aangezien de boel nogal ruim wordt en het eigenlijk over vanalles gaat (meer dan alleen maar schoonheidsidealen), gooi ik het er maar hier op. ]]

" Het viel me ook vaak op da ge dingen zei in de aard van
"zolang ze mij maar met rust laten". Dat wil ik juist "doorbreken" (doorbreken
is een groot woord).
Ik wil geen extremisme creeren, maar ik wil zijn
tegenhanger ook neutraliseren. Mss moet je je eens over die drempel zetten en
wel eens optrekken met een punker, skinhaed, gottic, emo, homo, ...(Want mss -
een mss, want ik heb niet de intentie je te beledigen, maar dat weet je wel - is
dat een beetje oppervlakkig van jouw. De oppervlakkigheid die jijzelf
veroordeelt.) "

Oei, sorry maar dit vind ik een stukje van ‘jatten en taloren’..
Om te beginnen, wat doet ‘homo’ in die rij?! Homoseksualiteit is een eigenschap, geen identiteit zoals de punkersidentiteit of de skinheadidentiteit. Men heeft de neiging om te praten over ‘de homo’ maar die bestáát niet. ‘De punker’ bijvoorbeeld, bestaat wel. De punker gedraagt zich conform, kleedt zich conform, luistert naar conforme muziek,… Je zou kunnen zeggen dat punkers zich als één identiteit gedragen (naar de buitenwereld toe welteverstaan!!). Het is mogelijk dat die punkerindividuen toch zeer uiteenlopend zijn van karakter en ook soms volledig anders denken (tenslotte blijven het au fond individuen), maar (om zich sterk te houden neem ik aan) nemen ze als ze hun huisdeur achter zich dichttrekken allemaal een standaard punkerhouding aan, met een éénduidige levensstijl en zonder veel persoonlijke inbreng.
Met homo’s is dit niet zo. Alweer, ‘dé homo’ bestaat niet. Homo’s hebben geen gedeelde dressing code, hebben geen thinking code, gaan zich niet zo intensief groeperen, hebben geen conforme politieke visie.. (klein voorbeeldje; mensen die homoseksueel zijn vindt je in alle poltieke partijen terug: liberaal, socialist, christen-democraat, … Maar skinheads bv (die zich groeperen en zo 1 identiteit vormen zoals punkers en zo) zal je enkel zien stemmen op extreem-rechts.)

(Het voorgaande is trouwens de reden waarom ik tegen sportclubs voor homoseksuelen ben en nog meer tegen dingen zoals ‘de Gay Parade’. Men gaat geaardheid, een eigenschap, gebruiken om zich als een subsoort die ressorteert onder ‘de mens’ af te zonderen. Die gedraging legt overigens een stompzinnige discordantie in de zogenaamde ‘integratiepolitiek’ van homoseksualiteit bloot. De integratie is nog niet volledig, zeker niet, homoseksualiteit is niet aanvaard genóeg. Een volledige tolerantie daaromtrent is het streefdoel, en dat is bijlange niet utopisch. Realiseerbaar, maar inspanning (beider zijde !!!) is vereist. Wanneer ik beelden zie van de Gay Parade, dan vind ik het geen wonder dat er mensen blijven bestaan die de pest hebben aan homoseksualiteit. Op die Parade zie je uitsluitend homoseksuelen die met massa’s op straat lopen, zich als beesten gedragen en allemaal oversekst rondhossen, er wordt gecopuleerd tot en met, ... En achteraf in slachtofferrol kruipen à la ‘Waarom moeten de mensen niet weten van homoseksualiteit, waarom zijn er zo veel vooroordelen over ons?’. Daar kan ik niet bij. Iemand die van oordeel is dat geaardheid een vrije aangelegenheid is en dat er geen onderscheid gemaakt mag worden tussen homo en niet-homo (en zodoende pleit voor de voltooiing van de sensibilisatie van de massa, dat is namelijk dé sleutel naar gelijkwaardigheid) – een nobele gedachte, toch? – wel, zo iemand (homo of niet, doet er absoluut niets toe) verfoeit toestanden zoals de Gay Parade…Ik verfoei ze.)

Essentie: je verwart eigenschap met identiteit. Homoseksualiteit = eigenschap. Dat het een identiteit is, dat is dé misvatting die discriminatie en kwaaddenkerij op gebied van homoseksualiteit een fundament geeft.

Met dat ‘gerust gelaten worden’ wil ik zeggen dat ik me niet inlaat met hun visie op bv. groepsvorming. Ik wéét dat het niets voor mij is om zo in een gesloten commune te zitten met een eigen thinking en dressing code. Ik weet ook wel dat veel van die gasten gewoon een pantser om zich heen dragen dat je door ze beter persoonlijk te leren kennen kan doorprikken en zo het individu in alle eerlijkheid kan verkennen. Het kan dat je dan iemand aantreft die vanbinnen net zo is als hij zich laat voorstaan, maar het kan ook dat je dan iemand ziet die bv. véél gevoeliger is als zijn imago.
Ik ken zo wel een kerel die volop into jumping is enzo. Ik weet niet tot welke strekking hij juist behoort, maar hij loopt altijd volledig in het zwart, in een zeer gesloten groepje van een man of 6. Ze hebben zo hun eigen speciale gebruiken en ideeën enz.. Als ik alleen met hem ben, kan ik soms echt wel goed met hem communiceren, dan trekt hij zijn imago eventjes uit. Maar als zijn maten erbij zijn verandert hij volledig en interesseert hij mij absoluut niet meer…


Die Hormonenkwestie:
9 jaar en al in de puberteit, dat is toch wel héél vroegrijp. Té misschien. Het feit dat de dokters op een hormonenbehandeling aansturen, wat heeft dat te maken met schoonheidsideaal? Als de dokters dat voorstellen, is het een medische ingreep ter bevordering van de gezondheid, geen esthetische ter bevordering van het voorkomen en niets dan het voorkomen. 9 jaar en in de puberteit, dat is vrij ongewoon. Misschien sukkelt uw nicht wel met haar hormonen. Dat kan nare gevolgen hebben op latere leeftijd, zo van die enorme vroegrijpheid…
De natuur zijn gang laten gaan is niet altijd de beste oplossing, hoe puur en edelmoedig dat ook mag lijken.

Tanden:
Koen, ik wil er geen tandheelkundige conferentie van maken :) Die informatie van u is tamelijk irrelevant. Ik wou alleen maar aantonen dat tanden laten rechtzetten wel een esthetische meerwaarde met zich meebrengt, maar dat het oorspronkelijk vaak een medische ingreep is. Als je voortanden enorm scheef staan, laat je die best recht zetten, anders ga je er nog veel mee sukkelen later. Dat kan je toch niet ontkennen?

Zoals je ziet, heb ikzelf al tegen het meeste "gezondigd". Dus kan het zeker
niet mijn bedoeling zijn om andere te veroordelen/ af te schrikken.

Je veroordeelt eigenlijk wel: ‘Het meer en meer bekrompen, onzekere denken van… doet een walgelijk schoonheidsideaal ontstaan.’ Je hebt het over een bekrompen, onzeker mens. Dat vind ik toch wel een veroordeling.
Je zegt dat je tegen het meeste ‘gezondigd’ hebt, dat je dus ook wel gedeeltelijk het ideaal tegemoet wil komen. Eigenlijk veroordeel je dan jezelf als bekrompen en onzeker? Dat is toch niet je bedoeling?

Ik zal je wat vertellen.
Het ”probleem” met mijn pink (je weet wel) is vrij toepasbaar. Ik heb de mogelijkheid om er iets aan te laten doen. Dan stap ik morgen bij een specialist binnen en binnen de paar dagen is dat verholpen mits een operatie. Het zou er dan mooier uitzien, uiteraard. Echter, volledig risicovrij is zo een ingreep niet. Het risico bestaat, als de zenuwbanen een probleem gaan vormen, dat ik enorm stijf wordt in die vingers, dat ik ze amper nog zal kunnen bewegen. Dat is pas vervelend.
Nu ben ik ook niet echt tevreden ermee, verre van eigenlijk, maar ik kan snel typen en speel er zelfs piano mee. Dingen die ik niet meer zou kunnen als het me wat tegenzit.
Een ingreep laten doen zou alleen maar op esthetisch vlak een verbetering kunnen betekenen, als ik zo iets doe is dat echt maar lou-ter voor het zicht. Maar toch heb ik er nog lang en grondig over nagedacht. Wie zou dat niet doen? Heeft het wat te maken met bekrompenheid? Onzekerheid? Ik weet het niet hoor.

Ik heb trouwens besloten het niet te doen, voorlopig, te risicovol.


Het geestelijke aspect rakelen we dan later nog wel eens op :)



PS; Zeg het als het uw botten begint uit te hangen he ;)

Stoned, immaculate

Heb zonet naar ‘Stoned’ gekeken. Stoned schetst de laatste dagen in het grillige bestaan van Brian Jones; dé Brian Jones! (oprichter van de Rollin Stones en zodus rocksensatie van de sixties) Paranoide kerel met een decadente levensstijl.
Perfect om te verfilmen dus :)

Men heeft Jones gecast als een echte etter, en dat is waarheidsgestrouw denk ik. Hij stond namelijk bekend om zijn tamelijk onuitstaanbaar en dwarsliggend gedrag. Dat heeft ervoor gezorgd dat, enkele weken voor zijn dood, hij ontslagen werd. Jagger & Richards namen de boel over.
Spijtig zijn het altijd die zakken die een fenomenaal talent hebben. Zijn talent was hits schrijven. Oh ja, hij kon hits schrijven.


Maar wat nu na deze film door me heen sloeg:

Jimi Hendrix (dé vernieuwer wat betreft gitaarmuziek),
Brian Jones (…),
Jim Morrison (frontman van The Doors en zodoende schrijver van ‘Riders on the Storm’, waarvoor proficiat)
& Janis Joplin (solozangeres, hét hippie- en woodstocksymbool):
Dé vier muziekpersoonlijkheden van de (late) ‘60s.

Jimi Hendrix stierf op 27-jarige leeftijd.
Janis Joplin stierf op 27-jarige leeftijd.
Jim Morrison stierf op 27-jarige leeftijd.
Brian Jones stierf op 27-jarige leeftijd.

Jim Morrison stierf op 3 juli (’71).
Brian Jones stierf op 3 juli (’69).

Jim Morrison werd gevonden in zijn volgelopen bad
Brian Jones werd gevonden in zijn volgelopen zwembad.



Akelig toeval.

Een Gezinsreisje

( Luistert naar: “Mas Que Nada" – Sergio Mendes ZONDER de Black Eyed Peas. Echt waar: de originele versie, exact 40 jaar geleden een hit, is massa’s mooier en ontroerender. Ik weet niet of ik blij moet zijn dat men tegenwoordig meer en meer terugvalt op die prachtig fonkelende jaren ’60, of ik boos moet zijn dat de nummers mismeesterd worden in covers allerhande. )

Anyway..

Een gezinsreisje naar Noord-Italië, ik heb het altijd een toonbeeld gevonden van kalmte en gezelligheid. Van dat eerste niet echt sprake dit jaar, of toch niet bij het vertrek.
We stonden in de luchthaven van Milaan, voor de balie van een autoverhuurbedrijf. De hele zooi was al besteld en betaald op voorhand. Alleen de waarborg moest nog terplekke geregeld worden. Daarvoor heeft men Visakaarten uitgevonden.


Italiaanse schone: Owkay, canna I hava youra Visa card now?
Vader: Martine, mag ik die visakaart ies efkes?
Moeder: Ja, direct. … Euh … Wacht zen … Kpeis da gij die mee hebt.
Vader: Hoeda, gij ging der toch voor zorgen?
Moeder: Ik heb die Visa nog op uwen bureau gelegd, ik dacht da gij da wel ging meepakke.
Vader & Moeder: Euh…


Blijkbaar is een Visa een noodzaak voor het huren van een auto. Dat wisten we wel, maar wat we niet wisten, is dat aandringen bij de filiaalmanager om een auto te lenen met rijbewijzen, identiteitskaarten, klantenkaarten van 'den delhaize' (all over the world!) als waarborg, niet helpt. Italiaanse stijfkopperij. Of Vlaamse stijfkopperij. Combinatie waarschijnlijk. Gevolg: 40 minuten verkwist.

We wouden weg, vandaar deze noodoplossing. Hier gaat-ie.

Zus belt broer in België. Zus vraagt of broer thuis is in Sint-Niklaas. Broer is in Gent. Damn. Zus vraagt of broer zelf Visa heeft. Broer heeft Visa. Juij. Zus weet dat broer geen faxmachine heeft. Zus vraagt of broer even aan een faxmachine kan geraken. Broer rijdt naar Sint-Niklaas.
Broer belt terug vanuit Sint-Niklaas en geeft faxnummer door. Autoverhuurbedrijf stuurt enkele papieren door naar België. Broer vult ze in, scant zijn Visa en identiteitskaart in en stuurt alles naar Italië. Autoverhuurbedrijf is niet tevreden. Broer was wat vergeten. Zus belt naar broer om probleem toe te lichten. Broer probeert opnieuw.
Gelukt.

We waren 3 uur verder.
Maar mét auto!

Afgezien van dat vervelend voorval is alles tamelijk rustig verlopen. Er waren nog wel wat incidenten, maar ik wil de zagevent niet uithangen. :p )


( Foto: 2 minuten na het ontwaken. Het spijt me, maar ik ben geen ochtendmens, verre van zelfs. )


Het weer was geen struikelblok, en de pracht van de streek was weliswaar ondergeschikt aan die van Toscane en Umbrië, iets zuidelijker gelegen, maar toch nog dik in orde. Ten andere, Toscane en Umbrië hebben we al volledig doorkruist, meermaals, zodus..



We hebben van de gelegenheid dat we in het noordelijke deel van Italië toefden, gebruik gemaakt om Monaco, Monte Carlo, eens aan te doen. Een klassieker voor een daguitstap.
Het is de walgelijkste dag van de reis geweest. Als ik daar rondliep, steeg mijn sympathie voor de communistische beweging evenredig met de consumptieprijzen naarmate je in ‘sjiekere’ buurten terechtkwam.
Ik heb niets tegen zéér rijke mensen, iedereen zou wel heel rijk willen zijn, maar wat daar zoal rondloopt, is gewoonweg vreselijk. Uitschot met poen.
Je riekt gewoon de mentaliteit in dat landje, er hangt een misselijke waas van arrogantie en ego, overal waar je komt. Bovendien waren er een paar concrete taferelen die mijn aandacht trokken.


Casino:
Helemaal vanboven gelegen; kijkt uit over de stad.
Er kwam een Lexus aangereden met geblindeerde ruiten. Slee stopt net voor het casino. Stappen uit: 2 jongens van rond de 22 jaar, de zonen van hun papa waarschijnlijk. Gekleed op een manier waarop ze horen gekleed te zijn. De bestuurder loopt op de trappen van het casino en zwiert achter zijn schouder de sleutel van zijn karretje in de richting van zo een parkeerjongen – parkeerman: de man was zeker 50 jaar oud – zonder hem eens aangekeken te hebben. De sleutels komen terecht op de borst van de man en vallen voor zijn voeten op de grond. Hij raapt ze op en gehoorzaamt aan de wens van Msr.

Haven:
We waren in de jachthaven van Monte Carlo, volgestouwd met plezierboten wier aankoopprijzen tezamen opgeteld, de kost kunnen vergoeden om heel Afrika een jaar lang kan voeden met spijs van Comme Chez Soi. Het zag er prachtig uit, die haven, dat is wel waar. Een aantal van de mensen die de boten bezitten echter, waren al iets minder prachtig.
Ik zag een koppel in een kolossaal luxejacht met ettelijke verdiepingen. Hij een gladdige ouwe bok en zij een slettig groen blaadje. Leeftijdsverschil zeker 30 jaar. Iedereen kent het archetype. Nog op het jacht was er een veelkoppige crew, van opdienster tot kapitein.
Meisje stond te kuisen op het dek. 35 graden, in de blakende zond. Ze was van Indische afkomst, denk ik. Mevrouw, in haar zetel gelegen, riep haar iets toe dat ik niet kon verstaan. Meisje laat alles vallen en komt spoedig terug met 2 drankjes en geeft ze dociel aan mevrouw. Meisje poetst verder, mevrouw drinkt gulzig van haar glas. Het was immers zo warm, daar in die zetel in de zon. Wat ziet ze toch af.
En dat dienstmeisje, ik wil niet weten welk schamel loon ze krijgt voor haar arbeid en zelfvernedering.


Ik vond het walgelijk en was opgelucht toen we het onwezenlijke Monaco verlieten en terug in een iets minder absurde wereld terechtkwamen. Hoewel.

Met de trein spoorden we naar het station, een eindje verderop, waar we onze auto achtergelaten hadden. Daar in de hal gekomen, zag ik een uitgemergelde oude vrouw zitten, zittend op een stuk karton, gehuld in armzalige kleren – vodden zo smerig dat ik denk dat ze nog nooit water hebben gezien – met voor haar een colabrikje van McDonalds. Daarvoor is die vrouw dan zo oud geworden, om op 10 kilometer afstand van een kapitalistisch bastion, waar plezierboten liggen van heb ik jou daar, waar dronken miljonairs monsterbedragen vergokken op één avondje, waar zelfs een blikje cola 4 euro kost op sommige plaatsen, waar de mensen schijnen te proberen al hun geld uit te geven, maar daar zelfs niet in slagen, wel, ze is zo oud geworden om 10 kilometer verderop te bedelen tot ze dood is.

Gekke, gekke wereld.