Typisch .

‘Under the bridge’ ?
Klassieker
‘Give it away’ ?
Schitterend
‘Funky Monks’ ?
Ge-ni-aal

‘Dani California’ ?
.hm
..hmm
…hmmm

Nuance!

:

Er was eens, lang, (niet zo) lang geleden, een muzikant.
Hij heette Tom Petty.

Toms artiestencarrière sluimerde in de middelmatigheid. Te goed om de grenzen van de VSA aan de grenzen van zijn doelpubliek gelijk te stellen, te slecht om wereldwijd echte furore te maken met zijn hits.
Typisch.

Op een dag, toen de dieren nog
graasden, blaften, hinnikten, kakelden, kwaakten, in 1993 meerbepaald, stond Tom Petty op.
Hij deed dat omdat het ochtend was.
Maar het was geen ordinaire ochtend.
Man, wat een ochtend..
Tom werd wakker met een openbaring van muzikale hogere sferen. De trant van de lyrics, de melodie, het ritme, het refrein, de bridge, de gitaarsolo: hij had het allemaal in zijn dromen geconcipieerd.

Hij schreef het uit, zong het in en bracht uit.
‘Last dance with Mary Jane’ noemde hij zijn rustig kabbelend rocky nummer.

Zoals Pettys bekendheid was, zo was de populariteit van de song. Middelmatig.
Typisch.


Nu zijn we 13 jaar verder, en fenomenen zoals RHCP doen schitterende dingen op muzikaal niveau. Succes, bewondering, appreciatie: ze verdienen het zeker voor de creaties waarmee ze zich aan de wereld voorstelden. Maar succes zou lijden tot zelfgenoegzaamheid en luiheid en arrogantie. Het groepje is zich bewust van het feit dat ze enigszins onschendbaar worden, dat ze zich veel kunnen permitteren, dat hun naam op de cover van een single alleen al garantie is voor massale verkoop ervan. De muziek op zich? Bijkomstig.
Waarom er nog veel tijd insteken?
Waarom nog wakker worden op een ochtend die niet ordinair is en alle excellente ideeën op een rijtje hebben?
Typisch.

Zo werd Dani California geschapen.

Noem het een herwerking, noem het een variatie, noem het een persoonlijke interpretatie, noem het een creatie van op een ochtend die toch niet zó ordinair was,

Ik noem het plagiaat.
Typisch plagiaat meerbepaald.


OORDEEL ZELF
(In alle eerlijkheid; mijn bovenstaande opinie over de intensiteit van de gelijkenissen is niet echt gespeend van overdrijving; let vooral op de intro en de melodie en ook de aard van de lyrics is niet echt toeval.)