Weg!

…, waarna ik ineen zakte in de zetel. Dat doen mensen vaker als ze zin hebben om te relativeren.

Ach kijk, die tv stond nog op, al was het beeld zonder klank.
Een negroïde pretendent naar Crimineel. Hij vindt zichzelf schorremorrie genoeg om gangstah mothafuckah genoemd te worden en gaat er prat op dat hij een geweer heeft dat hij gedecideerd en stoïcijns kán bedienen, als het moet, en dat hij daadwerkelijk bij hande grijpt als het helemaal niet moet. Dat hij goed kan schieten, is aannemelijk. Hij is geornamenteerd met feestartikelen die je in ruil voor 10 of wat meer bonnetjes kunt aanschaffen in het schietkraam op de foor. En hij had toch een paar flinke kilootjes van dat ijzer om zichzelf gesnoerd, zodus..

‘M’as-tu vu?’, schreeuwde hij geluidloos.
M’as-tu vu?
M’a-t ve?
MTV?

Het is er zo weer eentje, dacht ik. Showen en etaleren, maar ik ruik vanuit mijn zetel dat die softy op de grote plastic balletjes heeft geschoten in het schietkraam, niet op de smalle krijtstokjes, wat veel meer precisie vereist.

Zo kan ik ook een gangstah mothafucka wezen..

In zijn aspiraties om de huidige muzikale scène te enten naar zijn smaak en goedvinden, liet hij zich goed omringen.
Aan zijn lippen hing letterlijk en figuurlijk een losgeslagen, blanke, blonde ‘fuck machine’ met de zogenaamde hot-bitch-verantwoorde afmetingen, gedragingen en zelfs een wereldvisie. Ja, ze heeft wel een wereldvisie, daar ben ik zeker van. Alleen weet ze het zelf nog niet, denk ik. Bijzaak.

Een verlaten snelweg, volledig leeg, met op de achtergrond enkele brandende autowrakken, vormde het decor. Het koppel stond ei zo na te copuleren, daar midden op de grote weg. Niets of niemand te bespeuren, behalve zij twee.


Die autovrije zondagen ook, nergens goed voor.

Ik hoopte, in naam van het algemeen welzijn durf ik stellen, dat het met muziek erbij niet zo afstotelijk, belachelijk, of slechter gezegd, niet zo ‘cool’, ‘respectvol’, ‘yippy-ya-yo’ was. Ik vreesde ervoor, in alle eerlijkheid.
Toch, toch.. Ik ben niet vooringenomen,
meende ik

Een plas met bezoedeld, ondiep oppervlaktewater, dat is misschien louter de façade die als buffer fungeert voor rijkelijk gevulde, heldere, diepe waters. Zoals een zeil dat je ’s nachts over een zwembad spant. Op dat zeil komen bladeren, regenwater, zand, dode insecten te drijven, een sop dat rioolwaardig is, maar als je de kans krijgt om het weg te trekken: proper, ongeschonden water van de zuiverste graad springt in het oog, bovendien meer volume, meer inhoud.

De bad boy is misschien wel één groot, uitpuilend vat eruditie.
Tenslotte heeft hij heel wat meegemaakt dat een flinke bodem heeft gelegd voor zijn eventuele wijsheid.
Allemaal die kerels zijn in een allochtonenbeluik in een Amerikaanse grootstad opgegroeid, op straat. Vader dronk en sloeg, moeder dronk en werd geslagen, broer neergeschoten door rivaliserende bende, zus verkracht, kat geroosterd, zelf misbruikt… Dat soort toestanden, daar hebben ze het steeds over.

Hoe meer miserie, hoe wijzer.

Let dus toch maar op zijn woorden, mensen. Ze zullen vele langer dan wij leven parmantig prijken op ieder zichzelf respecterend blad papier. Ze zullen uit de mond van hele opeenvolgende generaties vlieten. Ze zullen als een louterend deken de wereldbevolking indekken, sussen, tot de orde roepen en alle ruzie herleiden tot verzoening. Ze zullen zoveel.
Men zal denken; tja hij had gelijk, hij had gelijk. ’t Is ne krak, ’t is ne krak.



Extract uit een literair-historische bloemlezing van Invloedrijke Woorden, jaar van uitgifte: 2300

‘Veni, vidi, vici’ – J. Caesar (Romeins veldheer)
‘Life is what happens while you are busy making other plans’ – J. Lennon (Brits songwriter)
‘I’m a gangstah mothafuckah’ - X. Y. (Amerikaanse gangstah mothafuckah)
‘Ein Volk, ein Reich, ein Fuhrer’ – A. Hitler (Duits dictator)



Ik deed het geluid aanspringen en het eerste wat ik hoorde was de mededeling dat hij mijn moeder neukt, of iets in die trant.

Geluid af.
Beeld uit.
Licht uit.
Ogen geluikt.
Weg.

Weg.


Weg.





Weg naar Italië meerbepaald!
Van zaterdag tot dinsdag acht dagen.
:)